Toen ik pas begon te solliciteren en ging aanbellen bij verschillende rekruteringskantoren, lieten mijn interviewers vaak het woord “proactief” vallen. Ik hoorde het in Keulen donderen. Hoewel ik pas afgestudeerd was als taalkundige, was ik het woord nog niet tegengekomen in de Van Dale (die zo al dik genoeg is). Ik verwees de term zalig naar het rijkdom der professionele neologismen waar ik op dat ogenblik totaal geen voeling mee had.

Ondertussen heeft het begrip, met vallen en opstaan, meer vorm gekregen, is het mijn houvast geworden in mijn dagelijkse taken & manier van werken. Anticiperen, vooruitdenken, de koe bij de hoorns vatten, als proactieve werkmens besef ik dat ik op die manier meer vat heb op mijn werk, mijn taken & projecten beter kan sturen. Het geeft me energie omdat ik vooruitgang boek en niet blijf stilstaan tot er “vanzelf” iets  verandert of gebeurt in mijn werkomgeving.

Toch merk ik bij mezelf dat een proactieve houding ook in “overdrive” kan gaan: waar ligt namelijk de grens tussen je eigen proactieve houding en de collega die zijn of haar stukje verantwoordelijkheid in de professionele context minder of niet opneemt? Wat als de collega het ook maar logisch vindt dat je overal achteraan gaat terwijl hij/zij een meer afwachtende houding aanneemt? Wat als je merkt dat je frustratie steeds groter wordt bij de passiviteit van de ander? Wat als je het gevoel hebt een draaiende schijf te zijn voor allerlei taken, opvolgingen, to do’s en daarbij bij wijze van spreken het hele universum recht houdt?

De gulden middenwegregels zijn en blijven: communicatie, afspraken maken rond wie wat doet, aangeven wat wel of niet kan, het lichte frustratiesignaal bij jezelf niet te negeren en tijdig te melden zodat je op het einde van de rit energie en enthousiasme overhoudt om er flink tegenaan te gaan. Een dialoog op het werk met collega’s of leidinggevende om zaken door te praten, regelmatig stilstaan bij je grenzen op het werk, erover blijven waken dat je een gezond proactieve werknemer bent.

Uiteindelijk ben je baas in eigen hoofd & lichaam, en kan je er alleen maar voor zorgen dat je daar baas blijft. Proactief zijn noemen ze dat (te vinden in woordenlijst.org).