Toen ik kortgeleden een elastiekje per ongeluk liet kapot springen, zag ik een opvallende metafoor met het leven: sommige levensperiodes zijn zo beproevend dat we voelen dat de rek eruit is, we passief en gelaten tegen gebeurtenissen aankijken en we hopen dat er een oplossing uit de lucht komt vallen om de schwung er weer in te krijgen.
Een tweetal jaar geleden las ik de eerste artikels over quiet quitting. Een fenomeen waarbij werknemers passiever worden, minder initiatieven nemen op het werk en ze “gewild uitdoven” in hun job. Volgens Google is het een recent fenomeen omdat de term quiet quitting pas sinds 2022 in Google’s zoekresultaten opduikt. Maar het Manpower HR trends rapport 2024 omschrijft het wel als een uitdaging voor de bedrijfswereld!
Werken, de werkwereld, werkgeluk…ik verdiep me al een tijdje in deze cluster aan onderwerpen. Misschien kwam het nooit expliciet aan bod, maar deze blog heb ik ooit opgestart als uitlaatklep omdat ik zelf al jaren met mijn loopbaan worstelde.
Maar begin 2021 ben ik aan een nieuw professioneel hoofdstuk begonnen. Een overweldigend maar ook verrijkend avontuur. Daarom heb ik bewust op de pauzeknop gedrukt en liet ik mijn blog virtueel stof vergaren, ook al heb ik het schrijven enorm gemist! Maar het vraagt tijd, geduld en energie om een nieuwe job te leren. Dus tracht ik ook energiedipjes goed op te vangen na een intensieve werkdag en gun ik mezelf voldoende rust.
Voor de eerste keer in mijn professionele loopbaan, heb ik het gevoel dat de puzzelstukjes op hun plaats vallen: ik werk op een heel leuke werkplek, in een dynamisch team waarin ik ook word uitgedaagd om af en toe mijn comfortzone te verlaten. Mijn nieuwe job geeft me ook energie: er zijn naast drukkere dagen ook voldoende momenten met werkplezier en een gezonde portie positieve stress.
Ik ben ook eindelijk gestopt met te werken naar een “doel”. In het verleden “hopte” ik van de ene job naar de andere, tussen aanhalingstekens, want ik bleef meestal vrij lang in een job. Ik wilde een aantal professionele doelstellingen bereiken waardoor mijn jobs uitdraaiden op tussenstops. Ook al was dat niet bedoeling: ik hoopte telkens mij te ontplooien in mijn verschillende jobs en te groeien.
Een nieuw bewustzijn
Of het toeval is dat ik in mijn huidige job op m’n plooien kom? Nee, ik denk het niet. Toen het bewustzijn binnensijpelde dat ik weinig op dagelijks werkplezier had ingezet, veel compromissen had gesloten, mij miskeken had op “een job nemen om te groeien of een job te nemen die ik echt wou”, dan pas begon ik ook gerichter te solliciteren. Dat ik nu bewust voor de “werkbeleving” heb gekozen in plaats van een “werkdoel”, maakt een wereld van verschil.
Maar ook ik heb langer in jobs gezeten omdat er een financiële noodzaak was, ik naast mijn fulltime job ook nog studeerde en een rustigere, meer routineuze job wel kon gebruiken of gewoon niet wist welke professionele richting ik ging kiezen. Ook dat waren waardevolle redenen die er mij toen noopten om te kiezen voor die tussenstops. Zo kon ik mezelf tijd geven om een mooi evenwicht te bereiken tussen een privé- en professionele situatie.
Vreugdesprongetjes en discrete hoerakreten
Als ik terugblik op mijn vorige werkervaringen: heb ik me wel voldoende geamuseerd in een job? Deed ik wel eens vreugdesprongetjes, slaakte ik ooit (discrete) hoerakreetjes achter mijn pc, omdat ik een leuk project had afgerond, mijn creativiteit had kunnen botvieren? Omdat er een leuk teaminitiatief was geweest met sterke geluksmomenten? Omdat ik iets had verbeterd? Een origineel initiatief van A tot Z had kunnen coördineren?
Die momenten waren er ongetwijfeld, maar hadden er vaker mogen zijn. Een portie werkamusement heb ik wel regelmatig gemist. En ik voel dat een inhaalbeweging meer dan welkom is!
Happy work, happy place
Ongetwijfeld zal ik ook moeilijkere momenten meemaken in mijn nieuwe job. Ups and downs horen erbij, ook om dat je dat niet altijd zelf bepaalt. Toch wil ik zoveel mogelijk mijn happy work, happy place houden: blijven gaan voor de sterke werkbeleving, mijn talenten ontplooien, want mijn job is geen compromis meer maar een bewuste keuze.
De professionele balans opmaken. Dat is zoiets waar mensen wel eens – heel toepasselijk – ‘werk’ willen van maken aan het begin van een nieuw kalenderjaar.
Ik ben er geen uitzondering op. Ook al heb ik het gevoel goed bezig te zijn en ervaar ik veel professionele drive en motivatie, toch kan ik niet zonder gezonde zelfreflectie. Ik heb het als introvert ook nodig om te reflecteren en stil te staan bij wat er mij overkomt op het werk, hoe ik ermee omga, welke uitdagingen er mij te wachten staan. En hoe ik chill kan blijven wanneer het even een heel pak minder vlot gaat. Want ja hoor, baaldagen maken zeker deel uit van het totale werkpakket.
Ik stelde me de vraag: hoe sta ik eigenlijk in het werk? En ik neem je mee in een paar bevindingen 😊.
Een dikke week geleden stond ik in de papierenhandel AVA om mijn nieuwe set kleurpennen uit te kiezen. Ik ben er namelijk verslaafd aan, aan die kleurpennen: hoe meer kleurtjes ik kan gebruiken wanneer ik iets noteer, hoe liever. Ooit kreeg ik bijna een paniekaanval op het werk omdat ik ze niet bij me had. Ik voelde me reddeloos verloren want het was een gewoonte geworden om elke dag kleur te geven aan mijn taken!
Mijn paniekaanval gaf me tot stof tot nadenken: welke gewoontes heb ik op het werk? Welke rituelen vinden er plaats? Hoe dragen die bij tot mijn werkgeluk?
Bron: pinterest – https://nl.pinterest.com/DAIBangalore/ Meer en meer bedrijven investeren in landschapskantoren. Bedrijven die hun werknemers laten thuiswerken, kunnen op die manier flink besparen op kantoorruimte. Helaas brengen landschapskantoren niet alle heil die we ervan verwachten. De beoogde economische efficiëntie en kostenbesparing ondermijnen een werkplek die het welzijn en de productiviteit van de werknemer zou moeten […]
Mijn werkgeluk 