Het is ontzettend stil gebleven op mijn blog! Mijn nieuwe fulltime job vergt een flinke portie energie, maar tijdens de covidtijden lees ik vaker een magazine of een boek, of trek ik mijn wandelschoenen aan. Na drukke werkdagen ga ik uitwaaien op de fiets, zeker wanneer de laatste zomerstraaltjes in het herfstseizoen het nog toelaten om te fietsen met een gelaat in de zon.  

Mijn pen schoof ik de voorbije tijd niet helemaal aan de kant al was ze naar mijn goesting toch te weinig actief. Af en toe publiceerde ik iets voor Co-Searching, een organisatie die gratis workshops organiseert voor werkzoekenden, voor wie ik o.a. als vrijwilligster meewerk aan de blog. Zo schreef ik solliciteren door het oog van de recruiter en een stukje over de motivatiebrief dat ook op mijn eigen blog verscheen. 

Na de hectische momenten die opdoken in mijn nieuwe job, vond ik het tijd om mezelf halt toe te roepen: waren de voorbije weken/maanden niet te intens geweest? En op welk punt ben ik nu beland in mijn nieuwe professionele avontuur? 

Professionele me-time 

Het lijkt me een gezonde reflex om in een nieuw professioneel avontuur evaluatiemomenten in te lassen. Noem het een “professionele me-time”. Net zoals wanneer je je in je privéleven stevig kan voorbijlopen, gebeurt hetzelfde in een job. Ook nadat je al goed bent ingewerkt, is het goed om je af te vragen: weet ik nog waarom ik voor die nieuwe uitdaging heb gekozen? 

Werknemer vs de organisatie 

Als nieuwe werknemer ergens beginnen te werken, dat is zo’n beetje als verliefd worden: de eerste maanden zijn vaak heel erg rooskleurig tenzij je ergens terechtkomt waar het al grondig fout loopt. Bij een goed onthaal- en integratietraject, en een functie die in lijn is met je talenten en competenties, ervaar je de eerste maanden in een nieuwe job als heel positief. Een nieuwe werknemer doorloopt ook een aantal fases waarbij hij/zij steeds meer verankering vindt in de organisatie. 

Uiteraard komen de mindere kantjes van de organisatie, je team en het werk bovendrijven. Dat hoeft geen dealbreaker te zijn als het volledige plaatje voor jou klopt en je er gelukkig mee bent. Toch verlies je best je eigen kritische blik niet uit het oog: jezelf geregeld afvragen of het überhaupt nog allemaal goed zit, is veiliger dan alleen maar op het roze wolkje te gaan zitten. 

Reorganisatie team 

Na een onverwachte reorganisatie in mijn team, liep ik vanzelf tegen de vraag aan: heb ik nu juist gekozen? Is dit wel nog de job en context die ik voor ogen had toen ik mijn handtekening zette op het arbeidscontract? Ik kan volmondig “ja” zeggen, maar de uitdaging om als nieuweling in een heel andere setting te gaan werken was niet min. Dat maakte mijn parcours lastiger dan gepland en de rustige horizon leek even niet te verschijnen. 

Maar ik nam tijd om mentaal op mijn plooien te komen en in te zetten op mijn veerkracht – door o.a. de zalige boek- en fietsmomenten in te lassen die mij een helder hoofd gaven, rust op te zoeken, goede gesprekken aan te vatten, ervaringen uit te wisselen. Ik keek naar de situatie met een helikopterblik om het brede plaatje te zien, nl. verder dan de reorganisatie in mijn team. Ik stelde vast dat de werkomgeving steunend genoeg is om mijn professionele missie te doen slagen en dat ik mijn job zou kunnen uitoefenen zoals ik dat wens. 

Perspectieven 

Naast je eigen evaluatie, kan je als nieuwe werknemer ook je bevindingen, ervaringen en moeilijkheden aftoetsen met je leidinggevende of een mentor op het werk. Of iemand aan wie je vol vertrouwen je mening kan zeggen, als er iets van je lever moet.  

Die gesprekken leveren andere perspectieven op, die je indrukken gedeeltelijk of volledig gaan bevestigen, of net niet. Ze zullen je parcours zeker verrijken en een steun zijn wanneer je nood hebt aan een ruimere reflectie of een beslissing zou willen nemen die je professionele toekomst impacteert.