“Stop trying to be productive” blokletterde de New York Times nog in april. Een titel die me even deed slikken omdat er toch een confronterende waarheid achter schuilt. De journaliste interviewt Amerikanen die tijdens de lockdown een immense druk voelen om hun verplichte lockdowndagen zo nuttig mogelijk in te vullen. De takenlijst is lang: je huis renoveren, vaker sporten, een nieuwe taal leren, jezelf tot expert bakker omtoveren…kortom, geen enkele minuut van de dag blijft onbenut. En een opvallende conclusie: onder die geweldige druk krijgen mensen minder en minder zaken gedaan.
Ik ging de voorbije maanden lustig mee in al dat “productief bezig zijn in een zee van tijd”: het werd maar eens tijd om steeds uitgestelde huisklusjes aan te pakken, een nieuwe hobby op te nemen, wat beter op mijn voeding te letten, mijn kennis van het Italiaans weer op te frissen, voldoende van de bank komen om intensief te gaan sporten. En zo kan ik nog een paar bladzijden doorgaan. Mijn checklist werd opeens lang en “druk”. Mijn dagen leken wel voorbij te hollen, hoe hard ik zelf ook achter de tijd aan liep. Hoezo, de wereld staat stil? Ik merkte er niet zoveel van. En uiteraard kreeg ik ook niet alles gedaan.
Mijn werkgeluk 