foto: unsplash – photo-1516383740770-fbcc5ccbece0

Sinds ik door de virusuitbraak ook permanent thuiswerk, ervaar ik amper een verschil tussen werk en privéleven. Ook al ben ik een gelukkige thuiswerker, toch leken de voorbije weken op een heus experiment om die twee in goede banen te leiden! En dat zit soms in kleine dingen: mijn videocamera uitzetten wanneer mijn lief onverwachts binnenwandelt terwijl ik in een videocall zit met collega’s; de timer zetten voor mijn middagkookpot (of hoe dat bijna resulteerde in zwartgeblakerde courgettes); op maandag bewust wegkijken van de overvolle strijkmand die ik zondag onaangeroerd had laten staan; “mentaal” de deur leren dichttrekken wanneer mijn werkdag voorbij is. Want ik werk momenteel vaker in de woonkamer en kan geen fysieke deur achter me sluiten wanneer ik mijn werkdag beëindig. Versta eronder dat ik voorlopig niet van plan ben om in de tuin of de garage te gaan wonen :).

Work-life: balance?

Werk en privé kan je moeilijk scheiden. Het zijn vaak dunne lijntjes die nu eens parallel lopen, dan weer elkaar kruisen. Ik vind het ontzettend belangrijk om er attent op te zijn. Maar ik beslis niet altijd zelf of mijn werk het overneemt van mijn privé-leven. Soms denk ik aan een vervelende taak voor ik in slaap val. Of ga ik ergens joggen en valt een leuk werkidee me te binnen. Of sta ik aan een winkelkassa en herbeleef ik een conflict met een collega.

Mijn eigen mentale grens afbakenen

Waar ik nu wel bij stilsta, is hoe vaak dat gebeurt en wat ik ermee doe. Ik baken mijn grenzen af: in welke mate blijf ik mij verantwoordelijk voelen voor mijn werk? Hoeveel ruimte geef ik eraan? Die onafgewerkte taak die mij uit mijn slaap houdt, was ik daar verantwoordelijk voor? Of ligt het aan de werkorganisatie?

Om die grens af te bakenen, gebruik ik de invloedscirkel: waar heb ik zelf vat op? En waarop niet? Ik besef dat ik invloed heb over hoe ik naar mijn werk kijk. En in hoeverre dat werk me bezighoudt wanneer ik niet werk. Ik heb invloed op mijn humeur wanneer ik een berg e-mails ontwaar in mijn mailbox of wanneer collega’s last minute mijn agenda overhoophalen. Ik kies er zelf voor wanneer ik mijn PC dichtklap en naar huis ga. En of ik er een schuldgevoel aan overhoud of niet.

Een innerlijk conflict

Van schuldgevoel gesproken: de voorbije weken stak mijn eeuwenoude schuldgevoelkwelduivel de kop op: heb ik nu wel voldoende uren gepresteerd? Had ik niet wat sneller kunnen werken? Ben ik wel efficiënt genoeg nu ik zo vaak thuiswerk? Had ik mijn werkdag niet eerder kunnen aanvatten?

Ik zat overduidelijk vast in een innerlijk conflict tussen: “ik moet genoeg investeren in werk en het onderste uit de kan halen en ik heb niet het gevoel dat ik me voldoende inzet” versus “mijn werk is voldoende transparant, ik behaal mijn resultaten, neem mijn verantwoordelijkheid op en geef het beste van mezelf ”.

Innerlijke conflicten hebben we allemaal wel eens. Belangrijk is om die innerlijke conflicten te erkennen, bij jezelf na te gaan wat je voelt en waar het conflict uit voortkomt. En er vervolgens een duidelijke beslissing over te nemen. Ik koos ervoor om “inzet, transparantie en behaalde resultaten” te laten primeren door te terug te blikken op het werk dat ik de voorbije weken al had verzet en de positieve feedback die ik erop had gekregen.

Niet spiegelen aan anderen

In mijn work-life balance wil ik mijn eigen vertegenwoordiger zijn. Hoe ontzettend nieuwsgierig ik ook ben naar hoe anderen hun work-life balance klaarspelen – en dat is ook inspirerend voor mij! -, ik bepaal wat work-life balance concreet voor mij betekent. Een ander kan het niet beslissen in mijn plaats. Want dan zouden we onze levens moeten ruilen. En beseffen dat we het liefste ons eigen leven terug willen…

Wanneer het fout loopt…

Doet het coronavirus mijn work-life balance momenteel in het honderd lopen? Jazeker, zoals ik het in de inleiding van deze blog al aangaf. Ik kan foeteren of rustig in- en uitademen (allebei kan ook natuurlijk :)). En foeteren kan zeker bij thuiswerk (er luisteren geen collega’s of baas mee, alleen de partner moet het dan wel eens ontgelden :)) .

Ik leer er ook milder door te zijn. De ene dag baken ik mijn grenzen beter af dan de andere. Als het eens minder lukt, is het best oké. En het vraagt training. Om structuur te houden, om voldoende in mijn eigen welzijn te investeren, om tijdig mijn werkdag af te sluiten en “nee” te zeggen tegen collega’s wanneer ik teveel hooi op mijn vork heb, om geduld te hebben wanneer het niet meteen lukt om mijn hobby’s, huishouden en werk als een geoliede machine te doen draaien.

En bij jou?

Draait het bij jou ook wel eens in de soep? Dan vind je deze humoristische TED-talk misschien wel leuk : (en het filmpje duurt iets minder dan 10 minuutjes:) https://www.ted.com/talks/nigel_marsh_how_to_make_work_life_balance_work#t-542236